Wniosek, który ma zostać przedstawiony 23 marca, ma na celu powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej w Europie poprzez włączenie celów odbudowy ekosystemów do regulacji, a jednocześnie zwiększenie wkładu sektora gruntów w ogólne ambicje klimatyczne na 2030 r.
Kluczową częścią tych ambicji jest odbudowa i ponowne zwilżanie torfowisk.
Torfowiska te, zawierające do jednej trzeciej światowego węgla lądowego, są kluczowymi obszarami strategicznymi dla łagodzenia zmiany klimatu. Oferują również unikalne siedlisko dla różnych gatunków flory i fauny, które są specjalnie przystosowane do specyficznego kwaśnego środowiska o niskiej zawartości tlenu, zwiększając w ten sposób regionalną różnorodność biologiczną.
Jednak wiele z tych torfowisk zostało osuszonych w celu zwiększenia produktywności gleby dla rolnictwa lub leśnictwa, uwalniając ten węgiel do atmosfery w postaci dwutlenku węgla.
Aby rozwiązać ten problem, we wniosku nakreślono plan, który stopniowo zwiększa ambicje od chwili obecnej do 2050 r.
W perspektywie krótkoterminowej w komunikacie określono, że 30 % takich obszarów, z których co najmniej jedna czwarta jest ponownie zwilżona, musi zostać przywróconych do 2030 r., a co najmniej połowa zwilżona do 2040 r.
Produktywne wykorzystanie torfowisk
Wychwalając korzyści płynące z odtwarzania torfowisk, projekt rozporządzenia stwierdza, że ich odbudowa, wraz z innymi siedliskami, takimi jak bagna, lasy i wrzosowiska, może być warta 1 860 mld euro, w porównaniu z szacowanymi kosztami wynoszącymi zaledwie 154 mld euro.
Jednak rzeczywista kwota może być jeszcze wyższa z perspektywą pieniężnych korzyści z magazynowania dwutlenku węgla, dodaje.
Aby czerpać pełne korzyści, odtwarzanie i ponowne zwilżanie osuszonych torfowisk użytkowanych w rolnictwie powinno "wykraczać poza obszary wymagane do przywrócenia typu siedliska terenów podmokłych", które są już chronione na mocy dyrektywy siedliskowej UE.
Rozwiewając potencjalne obawy przed utratą produkcji, we wniosku stwierdza się, że odrestaurowane i ponownie zwilżone torfowiska mogą być nadal wykorzystywane produktywnie w alternatywny sposób.
Na przykład proponuje się, aby "paludikultura", praktyka rolnicza na podmokłych torfowiskach, mogła obejmować uprawę różnych rodzajów trzciny, niektórych form drewna, wypas z bawołami wodnymi, uprawę borówki i żurawiny oraz uprawę torfowca.
"Takie praktyki powinny opierać się na zasadach zrównoważonego zarządzania i mieć na celu zwiększenie różnorodności biologicznej, aby mogły mieć wysoką wartość zarówno finansową, jak i ekologiczną" - stwierdza projekt.
Dodaje, że "paludikultura" może być również korzystna dla kilku gatunków zagrożonych w UE i ułatwiać łączność obszarów podmokłych i populacji powiązanych populacji gatunków w UE.
Ptaki i pszczoły
Inne obszary, w których rozporządzenie ma istotne znaczenie dla sektora rolno-spożywczego, obejmują ochronę owadów zapylających i obszary nieprodukcyjne w gospodarstwach.
Podkreślając, że prawie 5 mld euro rocznej produkcji rolnej bloku przypisuje się bezpośrednio owadom zapylającym i przystępnej cenowo żywności, w projekcie podkreślono, że owady zapylające, których liczba dramatycznie spadła w ostatnich dziesięcioleciach, stanowią podstawę bezpieczeństwa żywnościowego UE.
W związku z tym podkreśla potrzebę wprowadzenia środków odbudowy w celu zwiększenia różnorodności biologicznej ekosystemów rolniczych w całej UE, w tym na obszarach nieobjętych obecnie dyrektywą siedliskową UE.
Ponieważ obecnie nie istnieje wspólna metoda oceny stanu ekosystemów rolniczych, w projekcie stwierdza się, że "należy ustanowić ogólny obowiązek poprawy różnorodności biologicznej w ekosystemach rolniczych" i zmierzyć wypełnienie tego obowiązku na podstawie istniejących wskaźników.
Sugeruje na przykład, że ponieważ ptaki na użytkach rolnych są dobrze znanymi i powszechnie uznawanymi kluczowymi wskaźnikami zdrowia ekosystemów rolniczych, należy ustalić cele w zakresie odbudowy ich odbudowy.
We wniosku podkreślono również potrzebę zapewnienia różnorodności elementów krajobrazu na gruntach rolnych, w tym stref buforowych, żywopłotów i drzew nieprodukcyjnych, w celu zapewnienia przestrzeni dla dzikich roślin i zwierząt, w tym owadów zapylających, przy jednoczesnym zwiększeniu sekwestracji dwutlenku węgla.
W związku z tym proponuje się wymóg zapewnienia poprawy tendencji w zakresie cech krajobrazu o wysokiej różnorodności na gruntach rolnych, co pozwoli osiągnąć zobowiązanie do pokrycia co najmniej 10 % powierzchni użytków rolnych cechami krajobrazu o wysokiej różnorodności, jak określono w unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej.
atecznym celem na 2050 r. jest przywrócenie do 2050 r. 70% osuszonych torfowisk rolnych, z czego co najmniej połowa jest ponownie zwilżana.
Źródło: euractiv.com
