Jednak sadzenie drzew na obszarach, które zostały naruszone lub ogołocone, jest kosztowne, podobnie jak utrzymanie nowych sadzonek po posadzeniu. Dlatego szczególnie ważne jest zrozumienie najlepszych warunków do pomyślnego ponownego zalesiania.
Nowe badanie przeprowadzone przez duży międzynarodowy zespół naukowców dokonało przeglądu sukcesu programów ponownego zalesiania w 176 miejscach w tropikalnej i subtropikalnej Azji. Naukowcy przeszukali literaturę w poszukiwaniu opublikowanych zapisów danych dotyczących przeżycia i wzrostu drzew na obszarach, na których podjęto próbę odbudowy lasu. Zsyntetyzowali dowody na odnowienie lasów i skuteczność sadzenia drzew jako interwencji na rzecz odbudowy ekosystemu.
W szczególności naukowcy wykorzystali dane dotyczące przeżywalności posadzonych drzew, wielkości i/lub wzrostu posadzonych drzew oraz oparte na obszarze wskaźniki struktury i różnorodności lasów na posadzonych i nieobsadzonych sąsiednich działkach. Zebrali również dane dotyczące innych zmiennych, takich jak lokalizacja, czas trwania monitoringu, historia zakłóceń, stan terenu przed sadzeniem, metody rekultywacji, różnorodność zasadzonych drzew, gęstość sadzenia i wysokość drzew w momencie sadzenia. Miało to na celu zidentyfikowanie czynników najbardziej skorelowanych z sukcesem inicjatyw ponownego sadzenia.
Ogólnie rzecz biorąc, naukowcy skompilowali dane z 221 199 zasadzonych drzew w miejscach w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. Spośród tych drzew 207 224 monitorowano pod względem przeżywalności, natomiast dla 102 412 zebrano dane o wzroście. W sumie posadzono 625 gatunków drzew (252 rodzaje; 81 rodzin), ale bogactwo gatunkowe nasadzeń na poszczególnych stanowiskach było zazwyczaj niskie (mediana tylko trzech gatunków posadzonych na stanowisku). Chociaż maksymalny czas trwania badania wynosił 33 lata, tylko 49 (28 procent) miejsc przeprowadziło badania po 5 latach lub więcej po posadzeniu, a mediana długości badania wynosiła tylko dwa lata.
Wyniki ich analizy, opublikowane w Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences , stanowią otrzeźwiającą lekturę. Odkryli, że średnio 18 procent sadzonych sadzonek obumarło w ciągu pierwszego roku, a po pięciu latach śmiertelność wzrosła do 44 procent. Jednak wskaźniki przeżycia różniły się znacznie w zależności od miejsca i gatunku, przy czym w niektórych miejscach ponad 80 procent drzew wciąż żyło po pięciu latach, podczas gdy w innych podobny odsetek obumarł.
Decydenci są świadomi, że odtwarzanie lasów jest potężnym narzędziem przeciwdziałania utracie różnorodności biologicznej i zmianom klimatycznym, ponieważ rosnące drzewa blokują dwutlenek węgla i wspierają ważne siedliska. Projekty ponownego zalesiania są również szeroko stosowane do kompensacji emisji dwutlenku węgla. Podczas gdy głównym miernikiem sukcesu jest często liczba początkowo zasadzonych drzew, badania te pokazują, że wiele z tych drzew nie przeżywa długoterminowo. Ponadto ostatecznym celem odbudowy jest odbudowa strukturalna i składowa całej społeczności roślinnej i szerszego ekosystemu, a monitorowanie często ustaje, zanim będzie można to w pełni ocenić.
Analiza nie była w stanie dokładnie określić, co było odpowiedzialne za różne wskaźniki powodzenia w różnych lokalizacjach. Przeżywalność drzew nie była istotnie skorelowana ze zmiennymi klimatycznymi, typem gleby, gatunkami zasadzonymi lub gęstością nasadzeń, ale w dużym stopniu zależała od konkretnego miejsca projektu ponownego zalesiania. Wskazuje to, że istnieją czynniki środowiskowe, metodologiczne i społeczne, które działają i wpływają na całe tereny, sprawiając, że wyniki renowacji są zależne od kontekstu.
„Duża zmienność przeżywalności, którą znaleźliśmy w różnych miejscach, może wynikać z wielu powodów, w tym gęstości sadzenia, wyboru gatunku, warunków na miejscu, ekstremalnych zjawisk pogodowych lub różnic w zarządzaniu i konserwacji. Lokalne czynniki społeczno-ekonomiczne również mogą być ważne” – powiedziała dr Lindsay Banin, z brytyjskiego Centrum Ekologii i Hydrologii .
„Oczywiste jest, że sukces jest bardzo zależny od miejsca – musimy zrozumieć, co działa i dlaczego, oraz dzielić się tymi informacjami, abyśmy mogli doprowadzić wszystkie miejsca do poziomu odnoszącego największe sukcesy i wykorzystać pełny potencjał renowacji. Prawdopodobnie nie ma jednego uniwersalnego podejścia, a działania restauracyjne powinny być dostosowane do lokalnych warunków. Pomoże to zapewnić najlepsze wykorzystanie ograniczonych zasobów i gruntów dostępnych do rekultywacji” – dodała.
Naukowcy odkryli, że sadzenie wyższych drzewek dawało lepsze wskaźniki przeżywalności, a ponowne zalesianie było skuteczniejsze na obszarach, na których pozostały niektóre ustalone drzewa, niż na obszarach, które zostały całkowicie wylesione. Sadzonki posadzone na obszarach z istniejącymi dojrzałymi drzewami miały około 20 procent większe szanse na przeżycie. Co więcej, istnieją dowody na to, że aktywna regeneracja zapewnia szybsze rezultaty niż zwykłe pozwolenie naturze na działanie. Miejsca, w których prowadzono działania sadzenia drzew, pokrywały lasy szybciej niż miejsca, które pozostawiono do naturalnej regeneracji.
„Miejsca, w których najbardziej potrzebna jest aktywna renowacja – te, które zostały już oczyszczone z drzew – to także te, w których renowacja jest najbardziej ryzykowna i podatna na większą liczbę obumierania drzew” – powiedział współautor badania, profesor David Burslem. „Musimy lepiej zrozumieć, jak poprawić szanse przetrwania sadzonek w tych miejscach, aby zapewnić pozytywne wyniki renowacji. Ale badanie zawiera również ostrzeżenie, aby w jak największym stopniu chronić nasze pozostałe lasy, zarówno dlatego, że wyniki renowacji są niepewne, jak i zapewnić różnorodne źródła nasion potrzebne do działań renowacyjnych”.
„Ponowne sadzenie będzie odpowiedzią na nadmiar dwutlenku węgla w atmosferze tylko wtedy, gdy będziemy w stanie zagwarantować, że dwutlenek węgla jest skutecznie usuwany z atmosfery i blokowany – i będziemy w stanie określić ilościowo ilości i ramy czasowe” – powiedział współautor badania. autor Profesor Robin Chazdon. „Dlatego tak ważna jest długoterminowa ocena wyników odbudowy i zbieranie informacji, które pomogą zmaksymalizować wskaźniki sukcesu. Musimy skupić się na odejściu od zwykłego sadzenia drzew na rzecz ich uprawy i pomocy w rozwoju naszych lasów”.
